Το πολιτικό “Σύνδρομο της Στοκχόλμης”…
Η πολιτική πλέον ασκείται (ή γίνεται προσπάθεια να ασκηθεί) με συναισθήματα; Φαίνεται πως ναι, διότι διαφορετικά θα έπρεπε να κυριαρχήσουν τα επιχειρήματα, πράγμα δύσκολο για τη σημερινή κυβέρνηση. Συναισθήματα ισχυρά και καθοδηγούμενα για να ξεχαστεί η ίδια η πολιτική και (κυρίως) να ξεχαστεί τι έλεγε ο καθένας προεκλογικά. Να θυμηθούμε λοιπόν:
Πριν τις εκλογές του 2019 το συναίσθημα που είχε γίνει προσπάθεια να κυριαρχήσει (ευγενική χορηγία των καναλιών) ήταν η οργή. Δεξιολαϊκίστικα καθοδηγούμενη οργή για τη συμφωνία των Πρεσπών (τώρα και την τιμούν και την τηρούν), για το Μάτι (εκ των υστέρων “ανακάλυψαν” την κλιματική αλλαγή), για το προσφυγικό (τότε έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ που “τους καλούσε”, τώρα οι πρόσφυγες είναι υποχείρια και καθοδηγούμενοι από τον Ερντογάν), την οικονομία (η οποία από +2,8% δεύτερο τρίμηνο 2019, έπεσε στο +1% στο τέταρτο τρίμηνο) κ.λπ.
Από την εμφάνιση του κορονοϊού και έως σήμερα, το κυρίαρχο (και παραλυτικό ταυτόχρονα) συναίσθημα ήταν ο φόβος. Αυτός ο αόρατος εχθρός που όντως απειλεί την ίδια τη ζωή μας αξιοποιήθηκε από τα ΜΜΕ προκειμένου (πρώτα απ’ όλα) να εξαφανιστεί οποιαδήποτε κριτική για κάθε πτυχή της διαχείρισης της κρίσης. Σε συνθήκες πρωτοφανούς πολιτικής σύμπνοιας για την αντιμετώπιση της πανδημίας, σε συνθήκες που η κοινωνία ανταποκρίνεται στα δύσκολα αλλά απαραίτητα μέτρα για την προστασία μας, υπάρχει σε εξέλιξη μια ακραία προσπάθεια χειραγώγησης της πληροφόρησης. Μοιράζονται εκατομμύρια (με αδιαφανείς όρους και με ανάθεση) σε συγκεκριμένα ΜΜΕ, χαρίζονται εκατομμύρια σε κανάλια! Ταυτοχρόνως εξαφανίζονται ακόμα και οι προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την οικονομία, ενώ γιατροί και νοσηλευτές που θέλουν να εκφράσουν τις προτάσεις τους για την ισχυροποίηση του δημοσίου συστήματος υγείας ή την αγωνία τους για έλλειψη προστατευτικών μέτρων, απλά αποκλείονται από τα κανάλια και δέχονται “εγκυκλίους” από τις διοικήσεις των νοσοκομείων στα οποία εργάζονται με απαγόρευση δηλώσεων “άνευ προηγουμένης αδείας”…
Τώρα φαίνεται ότι γίνεται μια προσπάθεια να αναπτυχθεί στην κοινωνία ένα πολιτικό “σύνδρομο της Στοκχόλμης”. Όπως είναι γνωστό, το σύνδρομο της Στοκχόλμης αναφέρεται στο ψυχολογικό εκείνο φαινόμενο κατά το οποίο όμηροι εκδηλώνουν αισθήματα συμπάθειας προς τους απαγωγείς τους, φτάνοντας μερικές φορές στο σημείο να υπερασπίζονται και να ταυτίζονται με τους απαγωγείς. Εδώ (για να προλάβουμε τυχόν “καλοθελητές”) επαναλαμβάνουμε ότι στηρίζουμε τα μέτρα προστασίας της υγείας μας, αλλά αναφερόμαστε στην προσπάθεια πολιτικής αξιοποίησης της πανδημίας.
Αυτό το οποίο θέλουν να μας κάνουν να συνηθίσουμε και να αποδεχτούμε ως “κανονικότητα”, είναι ένα καθεστώς όπου για “λόγους υπέρτερους”, αναιρείται το σύνολο του εργατικού δικαίου, απελευθερώνονται οι απολύσεις, κανείς δεν τολμά να καταγγείλει τις υποχρεωτικές απλήρωτες υπερωρίες, κανείς δεν μπορεί να μιλά για ατομικά μέτρα προστασίας και κατάλληλες συνθήκες εργασίας, οι εργαζόμενοι είναι αναλώσιμο είδος… Θέλουν να μας κάνουν να συνηθίσουμε (και να μας αρέσει κιόλας) το στυλ στρατηγού-Χαρδαλιά, να θεωρούμε είδηση το κούρεμα του Πέτσα και να αποτελεί πρωτοσέλιδο το πως περνά την μέρα του στο σπίτι ο πρωθυπουργός… Σιγά τώρα να μην ασχοληθούμε πάλι με το ότι υπάρχει απειλή να πεταχτούν στο δρόμο χιλιάδες πολίτες, που θα χάσουν το σπίτι τους επειδή δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειο!
Το πολιτικό “σύνδρομο της Στοκχόλμης” θέλουν να το δημιουργήσουν για να σταματήσει κάθε κριτική φωνή σε οτιδήποτε αποφασίζει η κυβέρνηση, σε οτιδήποτε ανακοινώνει, σε οτιδήποτε κρύβουν τα κανάλια. Θέλουν να “ερωτευθούμε πολιτικά” τον “εθνάρχη-Μητσοτάκη” και όλους τους “άτεγκτους τιμωρούς” των απείθαρχων πολιτών που τολμούν να κάνουν κριτική σε οτιδήποτε…
Αξιοποιώντας τη συγκυρία, το φόβο για τη ζωή μας, τη μονοφωνική ενημέρωση, την επιλεκτική σύγκριση της χώρας μας με άλλες χώρες που ζουν μια τραγωδία (Ιταλία, Ισπανία, ΗΠΑ κ.λπ) και όχι με χώρες που τα καταφέρνουν ακόμα και καλύτερα από εμάς (χώρες Βαλκανίων κ.λπ), προσπαθούν να μας κάνουν να ταυτιστούμε με την πολιτική εξουσία της χώρας.