Λίγα μέτρα, πολλοί αιώνες απόσταση…
Το απόγευμα της Κυριακής θεωρητικά βρέθηκαν σε απόσταση ολίγων εκατοντάδων μέτρων. Στην πράξη η απόσταση μεταξύ τους είναι ορισμένοι αιώνες! Ο ένας, ο μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς διασωληνωμένος στον Ευαγγελισμό (ευχόμαστε ολόψυχα να τα καταφέρει). Ο άλλος, ο Πάπας Φραγκίσκος στο Μέγαρο Μουσικής, στο πλαίσιο της περιοδείας του στην Ελλάδα. Ο ένας αρνητής του κορονοϊού. Ο άλλος αρνητής των διακρίσεων μεταξύ ανθρώπων…
Σαφώς το θέμα δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι πράξεις και οι αντιλήψεις. Τα δυο πιο πάνω πρόσωπα απλά σηματοδοτούν δυο αντιλήψεις οι οποίες συγκρούονται με σφοδρότητα στην ελληνική κοινωνία, αλλά και διεθνώς. Όμως σε μια χρονική περίοδο που κυοφορούνται κοινωνικά τέρατα με πολιτικές προεκτάσεις, που επανέρχονται στο προσκήνιο μεσαιωνικές αντιλήψεις και πρακτικές, έχουν ενδιαφέρον οι απόψεις και η πρακτική προσώπων που μπορούν να επηρεάσουν θετικά ή αρνητικά τις εξελίξεις.
Βρισκόμαστε στην εποχή που ο σκοταδισμός σηκώνει κεφάλι και πολλοί δεν τολμούν να τα βάλλουν μαζί του γιατί «είναι πολλοί οι ψήφοι»… Όποιος πιστεύει ότι το πρόβλημα αφορά μια μερίδα των ιεραρχών, δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς γίνεται στην κοινωνία, τι δυνάμεις έχουν ενεργοποιηθεί, πόσο έντονος είναι ο διχασμός και πόσο μεγάλη η απειλή.
Το τοξικό κλίμα που επικρατεί δίνει τη δυνατότητα στην κάθε τηλεπερσόνα-Σταμάτη να πιστεύει ότι μπορεί (με άτσαλο τρόπο) να καθορίσει αυτή το περιεχόμενο του δημόσιου λόγου μιας παράστασης, ενώ οι «ισχυροί φίλοι» της θέλουν (πιο «ευγενικά») να ποδηγετήσουν την σκέψη και τις αντιλήψεις μας ελέγχοντας την πλειοψηφία των ΜΜΕ.
Ταυτοχρόνως η υπόθεση με τον αντιπρόεδρο του ΣτΕ και την κοκαΐνη, θεωρητικά είναι μια τελείως διαφορετικά και μεμονωμένη περίπτωση, όπως πολλές άλλες. Όλες μαζί όμως κλονίζουν περαιτέρω την εμπιστοσύνη της κοινωνίας στο σύνολο των δημοκρατικών μας θεσμών. Η κυβέρνηση της ΝΔ αντιμετωπίζει με ωμότητα και χωρίς να «κινδυνεύει» από τον δημόσιο έλεγχο των ΜΜΕ (λόγω λίστας-Πέτσα προφανώς…) πλείστα όσα ζητήματα. Η δημοκρατία και ο δημόσιος έλεγχος έχουν υποχωρήσει μπροστά σε ένα αυταρχικό «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη. Πλέον αμφισβητείται διεθνώς η ελευθερία του Τύπου στη χώρα μας (σύμφωνα με τους «δημοσιογράφους χωρίς σύνορα» η Ελλάδα καταλαμβάνει την τέταρτη θέση από το τέλος μεταξύ των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συγκεντρώνοντας καλύτερη βαθμολογία μόνο από τη Βουλγαρία, τη Μάλτα και την Ουγγαρία του Ορμπαν)… Αμφισβητείται η τήρηση των διεθνών κανόνων προστασίας των μεταναστών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Με αυτή την έννοια έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μεγάλη αξία όσα είπε ο προκαθήμενος της καθολικής εκκλησίας ενάντια σε εθνικισμούς, τασσόμενος υπέρ φτωχών και αδυνάτων. Την ίδια στιγμή που κυριαρχεί ο τοξικός λόγος ενάντια σε μετανάστες, ενάντια στις διεκδικήσεις της κοινωνίας, ενάντια σε όσους αμφισβητούν, ενάντια ειδικά στη νεολαία, αυτή τη στιγμή όλοι χρειαζόμαστε εκείνους που θα ενώσουν τη φωνή τους λέγοντας και αυτοί: «Όταν απωθούνται οι φτωχοί, απωθείται η ειρήνη. Φράχτες και εθνικισμοί οδηγούν σε καταστροφικά αποτελέσματα… Είναι αυταπάτη να νομίζουμε ότι αρκεί να σώσουμε τον εαυτό μας, υπερασπίζοντάς τον από τους πιο αδύναμους»…
Μια ιδιαίτερη διάσταση είναι το κενό που υπάρχει σε ένα τμήμα της ελληνικής δημοσιογραφίας, η οποία όφειλε και οφείλει να στέκεται στο πλευρό των αδυνάτων, να αναδεικνύει και να καυτηριάζει το δημοκρατικό έλλειμα, να αποκαλύπτει πρόσωπα και πράγματα που λειτουργούν ενάντια στο δημόσιο συμφέρον.
Αποτελεί πλέον αδήριτη ανάγκη να τοποθετηθούν όσοι έχουν δημόσιο λόγο, αλλά και η κοινωνία μέσω των θεσμικών της εκπροσώπων. Να μιλήσουν πειστικά για όλα τα ζέοντα ζητήματα του σήμερα. Από την ανάγκη αντιμετώπισης της πανδημίας (ενάντια σε όσους διακινούν αντιεπιστημονικές απόψεις), έως την ανάγκη υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων όλων. Από την τήρηση των διεθνών κανόνων προστασίας των προσφύγων έως την ελευθερία του Τύπου. Από την προάσπιση των ευρωπαϊκών αξιών έως την αξιοπρέπεια καθενός από εμάς.
Εκεί θα κριθούμε όλοι.