70 χρόνια από την εκτέλεση του Μπελογιάννη

Ήταν πριν από 70 χρόνια, στις 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 04:10 τα χαράματα, όταν τέσσερις κομμουνιστές, οι Νίκος Μπελογιάννης, Νίκος Καλούμενος, Δημήτης Μπάτσης και Ηλίας Αργυριάδης μεταφέρθηκαν από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδή και εκτελέστηκαν δια τυφεκισμού με τα φώτα των προβολέων των φορτηγών που τους μετέφεραν. Είχαν καταδικαστεί για κατασκοπία… Ο Νίκος Μπελογιάννης είχε καταδικαστεί πρωτοδίκως και από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών όπου ένα από τα μέλη του δικαστηρίου ήταν ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος… Η Έλλη Παππά δεν εκτελέστηκε λόγω του παιδιού του Μπελογιάννη που είχε πρόσφατα γεννήσει μέσα στη φυλακή και ο Τάκης Λαζαρίδης λόγω του νεαρού της ηλικίας του.

Αυτά γράφει η ιστορία. Ο ίδιος ο Νίκος Μπελογιάννης πρόλαβε και έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα». Παρουσίαζε τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας μέσω του εξωτερικού της δανεισμού. Από τα «Δάνεια της Ελευθερίας» του 1824 και τον ερχομό των Βαυαρών μέχρι και την εποχή της συγγραφής του βιβλίου, η ιστορία της Ελλάδας εμφανίζεται σαν μια ιστορία υποτέλειας σε ξένες δυνάμεις που, συχνά και υπό την αμφίεση του φιλελληνισμού, δάνειζαν την χώρα με δυσχερείς, υπό το άρτιο όρους, αποσπώντας τα πολλαπλάσια με την συνέργεια της ελληνικής πολιτικής ελίτ.

Το διαβάζουμε σήμερα και βλέπουμε ότι για την εγχώρια δεξιά και την ακροδεξιά παραμένουν αναλλοίωτες οι βασικές αρχές:

-Ο αντίπαλος πρέπει να εξοντώνεται, τότε με το εκτελεστικό απόσπασμα, σήμερα με «δολοφονία χαρακτήρων» από εντεταλμένα ΜΜΕ…

-Ο αντίπαλος πρέπει να σπιλώνεται, τότε ήταν «κατάσκοπος», σήμερα είναι «λαϊκιστής», «υποστηρικτής της τρομοκρατίας», «υποστηρικτής του Πούτιν» κ.λπ.

-Η κοινωνία δεν πρέπει να μάθει ποτέ αν ο αντίπαλος είχε διεθνή υποστήριξη και έχαιρε διεθνούς αναγνώρισης. Τότε η κυβέρνηση Πλαστήρα έλαβε περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη ζητούσαν να μην εκτελεσθεί ο Μπελογιάννης. Ανάμεσά τους, ο Σαρλ ντε Γκολ, σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας, οι Πωλ Ελυάρ, Ζαν Κοκτώ, Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Ναζίμ Χικμέτ, Πάμπλο Πικάσσο και Τσάρλι Τσάπλιν. Στην πλειοψηφία των τότε εφημερίδων αποκρύφθηκε αυτό το τεράστιο κύμα συμπαράστασης στον Μπελογιάννη. Σήμερα ο αντίπαλος πρέπει να εμφανίζεται ως «αμόρφωτος», απομονωμένος, χωρίς εμπειρία και χωρίς διεθνείς συνομιλητές.

Επιπλέον υπάρχει και η παρακαταθήκη του βιβλίου του Μπελογιάννη: Οι διαπιστώσεις του για το πως το ξένο κεφάλαιο ελέγχει την οικονομία της χώρας, παραμένουν εν ισχύ και σήμερα. Ο «δανεισμός» της χώρας συνεχίζεται για να ξεπληρώσουμε προηγούμενα δάνεια (ανάμεσά τους και υποχρεωτικούς εξοπλισμούς με το αζημίωτο…) με όρους και προϋποθέσεις υποτέλειας. Όλα αυτά με τη συνεργασία της ελληνικής πολιτικο-οικονομικής ελίτ η οποία κυριαρχεί στο σύνολο της χώρας με πολλούς τρόπους (στενές σχέσεις με πολιτικούς, έλεγχος ΜΜΕ, επιρροή στην κοινωνία μέσω ελέγχου ποδοσφαιρικών ομάδων κ.λπ).

Το μακρινό 1952 η εκτέλεση έγινε Κυριακή πρωί, αξημέρωτα, κάτι ασυνήθιστο ακόμα και για την μετεμφυλιακή Ελλάδα, κάτι που ερμηνεύτηκε ως «δείγμα ενοχής» της τότε κυβέρνησης και του παλατιού…

Το 1965 ο Κώστας Βάρναλης έγραψε το ποίημα «για τους Μπελογιάννηδες» όπου μεταξύ άλλων σημείωνε:

 

«Με χέρι’ αλυσωμένα, που αγαπούσαν

να κρατάνε για τον οχτρό ντουφέκι

και γαρούφαλο για το μαύρο Νόμο,

σε βάλανε σημάδ’ οι πλερωμένοι, …»!