«Οι σταθμάρχες της ζωής μας»…

Το είδαμε σχηματισμένο με τις τσάντες των μαθητών 0στις αυλές των σχολείων: “Πάρε με όταν φτάσεις”.

Το είδαμε στα συνθήματα των φοιτητών: «Το έγκλημα αυτό να μη συγκαλυφθεί. Όλων των νεκρών να γίνουμε φωνή».

Το είδαμε στα πρόσωπα των διασωθέντων που κατήγγειλαν ότι άκουσαν το «πάμε και όπου βγει».

Το είδαμε στους εργαζόμενους που προειδοποιούσαν: «δεν λειτουργεί τίποτα, γίνονται όλα χειροκίνητα».

Το ακούσαμε από πολλούς: «Ζούμε από τύχη».

Και είναι πλέον υποχρέωση όλων μας να ξαναχτίσουμε αυτή τη χώρα. Να την βάλουμε «σε ασφαλείς ράγες». Διότι αυτό που συνέβη στα Τέμπη συμβαίνει καθημερινά, με διαφορετική ένταση, σε πολλές περιπτώσεις. Εκεί που πολλοί έχουν την δική τους «μετωπική σύγκρουση» με την καθημερινότητα. Σίγουρα  -ευτυχώς- χωρίς τα ίδια τραγικά αποτελέσματα, όμως ο καθένας βλέπει «τα δικά του προσωπικά Τέμπη».

Συμβαίνει σε όσους δεν βγάζουν το μήνα με την μικρή σύνταξη ή τον ελάχιστο μισθό.

Σε όσους κινδυνεύουν να χάσουν το μοναδικό τους σπίτι.

Σε όσους πάνε στο ραντεβού για την αγγελία πρόσληψης και ακούνε ένα «θα παίρνεις 600 καθαρά, αλλά θα δουλεύεις 10ωρο και θα σου κολλάω τα μισά ένσημα».

Σε όσους πάνε στα δημόσια νοσοκομεία και περιμένουν, περιμένουν, περιμένουν έξω από τα «επείγοντα»…

Σε όσους συμμετέχουν σε διαγωνισμούς πρόσληψης, αλλά «δυστυχώς δεν επιλέξαμε εσάς» και καταλαβαίνουν…

Σε όσους θέλουν να είναι ο εαυτός τους, αλλά δεν είναι αποδεκτό γιατί είναι «διαφορετικοί»…

Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν. Όλοι ξέρουν καλά ότι φταίνε «οι σταθμάρχες της ζωής μας». Και δεν αντέχουν άλλο αυτοί να ρυθμίζουν τις ζωές μας…

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/381296_oi-stathmarhes-tis-zois-mas