Και εγένετο Προοδευτικός Πόλος…

Άρθρο στην εφημερίδα «Εποχή»

21.04.2019

«Και τα βουνά εσχίσθησαν και τα ΜΜΕ εταράχθησαν και το ΚΙΝΑΛ εμίλησε για ρετάλια»…

Σίγουρα είναι υπερβολική  η «βιβλική περιγραφή» όσων ακολούθησαν την επίσημη έναρξη μιας νέας εποχής για τον «προοδευτικό πόλο» που επισήμως παρουσιάστηκε στο Γαλάτσι. Η δημιουργία όμως ενός «νέου πολιτικού κόσμου», μιας πολλά υποσχόμενης προοδευτικής συμμαχίας, είναι σίγουρα κάτι το πολύ σημαντικό. Γι’ αυτό και αλύχτησαν τα μιντιακά σκυλιά της διαπλοκής. Αν ήταν κάτι το ασήμαντο δεν θα ασχολούνταν. Βλέπουν την «απειλή» και σωστά την βλέπουν… Από εκεί που ήλπιζαν ότι είχε απομονωθεί πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ, εκεί που πήγαινε καλά ο πολιτικός αρραβώνας της ΝΔ με το ΚΙΝΑΛ, άρχισαν τα προβλήματα… Από τον δικό τους «συμμαχικό συντηρητικό πόλο» αποχώρησε το «Ποτάμι», αποχώρησε η ΔΗΜΑΡ, οι προοδευτικοί πολίτες αντιμετώπιζαν αρνητικά το ενδεχόμενο συμμαχιών με το κόμμα των Βορίδηδων και των Αδωνιαίων ακροδεξιών, δεν ήθελαν να ξαναγυρίσουν στα «παλιά».

Έτσι προέκυψε η ανάγκη για μια πλατιά, ισότιμη συμμαχία όσων δεν βολεύονται με λιγότερη δημοκρατία, με περισσότερη διαπλοκή και με επαναφορά πολιτικών σχημάτων και προσώπων που οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση που παραλάβαμε το 2015.

Τι είναι όμως πραγματικά αυτό το νέο συμμαχικό σχήμα;

Είναι μια «δόλια μέθοδος» για να περιοριστεί η πολιτική επιρροή του ΚΙΝΑΛ στα όρια εισόδου  του στη Βουλή; Είναι μια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για «ανανήψαντες» και μετανοούντες τέως υποστηρικτές του ΠΑΣΟΚ; Είναι ο κίνδυνος να «Πασοκοποιηθεί» ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι η «απέλπιδα προσπάθεια» όλων μας «για να μείνουμε γαντζωμένοι στην καρέκλα»;

Τίποτα από όλα αυτά. Απλά, είναι η ρεαλιστική ανάγνωση της σημερινής ανάγκης για την σύσταση μιας νέας συμμαχίας που θα περιλαμβάνει αυτούς που θέλουν να αντιστρατευθούν μαχητικά στην ακροδεξιά και τον νεοφιλευθερισμό.

Της ανάγκης να συμπορευτούμε  όσοι συμφωνούμε σε ένα νέο πρόγραμμα που στο επίκεντρο του θα έχει τη σταδιακή αποκατάσταση των αδικιών που σώρευσαν τα μνημόνια κυρίως σε βάρος των πιο αδύναμων κοινωνικά τάξεων.

Της ανάγκης να υλοποιηθούν νέες αναπτυξιακές πολιτικές που θα επιτρέπουν στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες να «αναπνεύσουν» και να δημιουργήσουν εκ νέου.

Της ανάγκης  να συμπορευτούμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο με όλες αυτές τις δυνάμεις που δεν υιοθετούν πολιτικές κλειστών συνόρων και νέο-εθνικισμών.

Υπάρχουν βέβαια και οι ανησυχίες και οι ανησυχούντες:

Κάποιοι  ανησυχούν «μην γίνουμε ΠΑΣΟΚ». Κατανοητές οι ανησυχίες, σαφής όμως και η δική μας πρόθεση: δεν θα γίνουμε ΠΑΣΟΚ. Όμως αν μείνουμε κλεισμένοι στα στενά σημερινά κομματικά τείχη θα δείχνουμε ότι αδιαφορούμε  για όλους αυτούς που μας στήριξαν μαχητικά και μας έφεραν στην εξουσία. Ότι αδιαφορούμε για τις εκατοντάδες χιλιάδες δημοκρατικών πολιτών και ενδιαφερόμαστε μόνο για τις εσωτερικές μας κομματικές δυνάμεις. Είναι κοινώς αποδεκτό πως όταν παίρνεις δυναμικές πρωτοβουλίες, οι οποίες ταράζουν  «λιμνάζοντα κομματικά ύδατα», (όπως η στρατηγική του προοδευτικού πόλου)  είναι σαν να «μπολιάζεις» το δικό σου κομματικό αφήγημα και με άλλες αντιλήψεις οι οποίες δεν είναι άμεσα και εύκολα αποδεκτές από όλους. Είμαι σίγουρος  ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε μπορεί να γίνει ΠΑΣΟΚ, άλλωστε αν οι σύμμαχοι μας στον «προοδευτικό πόλο» ήθελαν ένα είδος ΠΑΣΟΚ, το είχαν στο παρελθόν, αλλά οι ίδιοι απομακρύνθηκαν από αυτό και ήρθαν κοντά μας…

Στην ίδια κατηγορία των ενστάσεων είναι και η τοποθέτηση ότι ο πόλος, η συμμαχία πρέπει να έχει μονοδιάστατα «σαφή αριστερό προσανατολισμό», «πρόγραμμα αριστερό». Βεβαίως, όμως εδώ προκύπτει το εύλογο ερώτημα, ποιος άραγε κρίνει την «αριστεροσύνη», ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του «αριστερόμετρου»…

Στην ίδια, περίπου, λογική   είναι και η επισήμανση  από κάποιους ότι χρειαζόμαστε ένα αμφίπλευρο άνοιγμα, δηλαδή άνοιγμα και προς τα «δεξιά» (σοσιαλδημοκράτες, πράσινοι, κα) και προς τα «αριστερά». Συμφωνώ με την επισήμανση αυτή. Όμως, μια τέτοια προοπτική, σήμερα, αφορά είτε συντρόφους που απομακρύνθηκαν κατά καιρούς από τον ΣΥΡΙΖΑ είτε ανέντακτους συντρόφους-ισσες. Άλλες δυνατότητες δεν υπάρχουν διότι δυστυχώς σήμερα ΚΚΕ, ΛΑΕ και άλλοι, δεν  το συζητούν καν… Αντίθετα μας ασκούν κριτική η οποία σε πολλές περιπτώσεις «δανείζεται» επιχειρήματα της συντήρησης…  Βεβαίως εφόσον αναφέρονται σε αριστερούς πολίτες, αυτοί ήδη αθροίζονται μαζί μας στον προοδευτικό πόλο. Αυτοί αποτελούμε «την ψυχή» του όλου εγχειρήματος. Με μεγάλη χαρά περιμένουμε τις δυνάμεις της αριστεράς που θα θελήσουν να συμπαραταχθούν μαζί μας (κρατώντας και τις όποιες δικές τους επιφυλάξεις) σε μια ισότιμη συζήτηση για πολιτική και εκλογική συνεργασία.

Ορισμένοι θέλουν να τονίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο  βασικός κορμός της συμμαχίας. Ισχύει, αλλά με όρους ισοτιμίας, όχι με όρους ηγεμονίας. Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του αντικειμενικά  αναδεικνύεται, όμως η ηγεμονία κερδίζεται  στη ζωή και στην πάλη.

Μένουμε στο δεδομένο: Ο προοδευτικός πόλος είναι ιστορική και πολιτική αναγκαιότητα και γι’ αυτό θα προχωρήσει. Η ιστορία δεν επιταχύνεται με το ζόρι. Ήδη στο επίκεντρο της προσοχής  μας βρίσκονται οι διεργασίες βάσης. Για παράδειγμα, πως θα αντιμετωπίσουν οι εξ αντικειμένου ευρύτερες συνιστώσες του προοδευτικού πόλου τον δεύτερο γύρο των δημοτικών και των περιφερειακών εκλογών. Και ακόμη, θα ήταν χρήσιμο σε επιλεγμένους κοινωνικούς χώρους και θεσμούς να προωθούνται σχήματα συμμαχικά. Τα σχήματα αυτά, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και πιλοτικά, θα είχαν τη δικιά τους «αυτοτέλεια», με απόλυτο σεβασμό στην αυτοτέλεια των συμμετεχόντων, φυσικά και του ΣΥΡΙΖΑ.

Πλέον βρισκόμαστε στο 2019. Δεν κοιτάμε πίσω, κοιτάμε μπροστά. Το παρελθόν διδάσκει και δείχνει τι οφείλεις να κάνεις και σήμερα και αύριο. Από αυτό θα κριθούμε όλοι…