Η δική μου αριστερά
Άρθρο στην εφημερίδα Έθνος
21.03.2019
Η δική μου αριστερά
Από τη μια ο φασίστας-ρατσιστής Μπρέντον Τάραντ που σκότωσε 50 πολίτες στη Νέα Ζηλανδία. Από την άλλη η 16χρονη Σουηδέζα Γκρέτα Τούνμπεργκ, από την οποία ξεκίνησε «η σχολική απεργία για το κλίμα». Από τη μια οι γονείς στη Σάμο που δεν θέλουν τα παιδιά τους να κάνουν μάθημα στο ίδιο κτίριο με προσφυγόπουλα. Από την άλλη οι μετανάστες ψαράδες Ελ Χαΐμι Εμάντ, Ιμπραχίμ Μούσσα Μαχμούντ και Τζέκα Γκάνι που έσωσαν εκατοντάδες πολίτες στο Μάτι. Οι χούλιγκαν του Ολυμπιακού και δίπλα τους οι χούλιγκαν του Παναθηναϊκού…Δύο κόσμοι τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακριά. Ένας κόσμος με μίσος, καχυποψία, βία, εχθρότητα και ένας κόσμος με οράματα, αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια.
Αλήθεια τι φταίει για τον κόσμο του μίσους; Έτσι ήταν πάντα, απλά τώρα τα μαθαίνουμε γρηγορότερα λόγω του Διαδικτύου; Μήπως έχουμε ευθύνες και εμείς που ασχολούμαστε με την πολιτική, διότι αναπαράγουμε έντονες αντιπαραθέσεις, ενίοτε τοξικές, ενώ υιοθετούμε κάθετι που μπορεί να βλάψει τον αντίπαλο;
Το εύκολο είναι να τα χρεώσουμε όλα στους αντιπάλους μας: Φταίει ο Άδωνις, ο Χίος, ο Όρμπαν, ο Τράμπ, οι νεοφασίστες και πάει λέγοντας. Είναι όμως πειστικό; Είναι επαρκές; Πολύ περισσότερο μήπως αυτό αναπαραγάγει το ίδιο κλίμα αντιπαράθεσης, εχθρότητας και διχασμού;
Σίγουρα δεν είμαι «μάρτυρας του χριστιανισμού» για να «γυρίσω και το άλλο μάγουλο» σε κάθε έναν που «με χτυπάει»… Ταυτόχρονα όμως δεν είμαι και «σταυροφόρος» για να θέλω να μεταβώ στους σύγχρονους «Άγιους Τόπους» για να τιμωρήσω τους «άπιστους».
Πιστεύω ότι οι σύγχρονοι ηγέτες κάθε είδους (πολιτικοί, κοινωνικοί, θρησκευτικοί, πολιτιστικοί, αθλητικοί κλπ) έχουν την ευθύνη και δεν έχουν πλέον κανένα άλλοθι για να μην ενώσουν τη φωνή τους και το παράδειγμα τους με την Γκρέτα, τον Ελ Χαίμι, τον Ιμπραήμ, τον Τζέκα, τις γιαγιάδες της Μυτιλήνης, τον ήρωα ανθυποπλοίαρχο του Λιμενικού Κυριάκο Παπαδόπουλο.
Ναι υπάρχουν δυο κόσμοι οι οποίοι τέμνονται κάθετα. Αυτοί που «τρέφονται» από το μίσος και τον διχασμό και αυτοί που παλεύουν για δημιουργικές προοδευτικές συνθέσεις. Αυτοί που ξεδιπλώνουν το σχέδιο τους για το αύριο και αυτοί που ψάχνουν στο σκοτεινό προχθές για να ανακαλύψουν (ή και να δημιουργήσουν) ρήγματα και αντιπαραθέσεις.
Η δική μου αριστερά οραματίζεται, διεκδικεί μαχητικά αλλά ειρηνικά, δημιουργεί προοδευτικές συνθέσεις, βρίσκει αυτό που μας ενώνει, θέλει να διαχειριστεί δίκαια το προϊόν του κόπου όλων, ευαισθητοποιείται υπέρ των αδυνάτων, προστατεύει το κλίμα, παλεύει για τη δίκαιη ανάπτυξη, αγαπά τον νεωτερισμό και τη καινοτομία, στηρίζει το διαφορετικό.
Στη δική μου αριστερά χωρούν και μη αριστεροί. Φτάνει να έχουμε κοινά οράματα. Στη δική μου αριστερά εξαιρούνται μόνο οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι και οι φασίστες, όσοι υπηρετούν σχέδια μίσους και διχασμού, ενώ αντιστρατεύονται κάθε τι προωθητικό και θετικό. Η δική μου αριστερά είναι η αλληλέγγυα, δίκαιη κοινωνία, που ξέρω ότι μπορεί να υπάρξει και περιμένει το θετικό έναυσμα για να αποκαλυφθεί.