Πολιτική για τους πολλούς ή για τους λίγους;

Άρθρο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

06.07.2019

Κάθε προεκλογική περίοδος έχει και τα παράδοξα της. Ίσως αυτή έχει πολλά περισσότερα… Εξηγούμαι:

-Υποτίθεται ότι ψηφίζουμε απλά για να αποφασίσουμε ποιος θα μας κυβερνήσει τα επόμενα τέσσερα χρονιά. Ορισμένοι θέλουν να ξεχάσουμε το δικό τους παρελθόν, αλλά οι πολίτες να ψηφίσουν για να τιμωρήσουν το δικό μας παρελθόν… Μια μικρή λεπτομέρεια: Αυτοί που θέλουν να ξεχάσουμε το δικό τους παρελθόν, μεταπολιτευτικά  κυβέρνησαν για 41 χρόνια, εμείς μόλις για 4,5 χρόνια! Αυτοί είναι που μας έβαλαν στα μνημόνια, οδήγησαν την ανεργία στο 27,5%, μείωσαν το ελληνικό ΑΕΠ κατά 25% κλπ. Στο δικό μας παρελθόν περιλαμβάνεται η έξοδος από τη μνημονιακή επιτήρηση, η μείωση της ανεργίας κατά 9% και η επαναφορά της ελληνικής οικονομίας σε θετικούς ρυθμούς.

-Είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση που δεν θα υπάρξει το περιβόητο debate, με καμία σύνθεση. Καθημερινά οι υποψήφιοι όλων των κομμάτων αναμετρώνται στα ΜΜΕ ενώπιος-ενωπίω, κάποιοι όμως ηγέτες προτιμούν τους δικούς τους μονολόγους σε φιλικά ΜΜΕ… Γιατί άραγε; Τι φοβούνται;

-Πολλοί ερμηνεύουν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών σαν την «εκδίκηση της μεσαίας τάξης». Σε ό,τι αφορά την ψήφο τους, έχουν εν μέρει δίκιο, ένα μεγάλο μέρος της «μεσαίας τάξης» δεν μας στήριξε εκλογικά. Το παράδοξο είναι ότι δεν μας στήριξαν για τον λάθος λόγο!  Άλλοι είναι αυτοί που από το 2010 έως το 2014,   οδήγησαν 230.000 επιχειρήσεις στο «λουκέτο» και στην απώλεια περίπου 700.000 θέσεων εργασίας από το συνολικό 1 εκατομμύριο δουλειές που χάθηκαν αυτή την καταστροφική πενταετία. Εμείς είμαστε αυτοί που τους στηρίξαμε όσο μπορούσαμε. Καταργήσαμε την επαίσχυντη διάταξη που έστελνε κόσμο στα κρατητήρια για χρέη μέχρι 100.000 στο Δημόσιο, ενώ  προχωρήσαμε και στην ιατροφαρμακευτική κάλυψη όλων των ανασφάλιστων μικρομεσαίων που είχαν οφειλές. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι σταθεροποιήσαμε την οικονομία και επαναφέραμε τη χώρα σε αναπτυξιακούς ρυθμούς, κάτι που είναι απαραίτητο για το επιχειρείν.

-Ένα από τα πλέον παράδοξα αυτής της προεκλογικής (και όχι μόνον) περιόδου, είναι οι κατηγορίες που εκφωνήθηκαν κατά του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά για αλαζονεία, έπαρση, ρουσφέτια, νεποτισμό. Ευτυχώς οι κατηγορίες για οικογενειοκρατία ήταν ελάχιστες  και για διαφθορά μηδενικές… Έχει ενδιαφέρον που ορισμένοι πιστεύουν ότι οι Έλληνες έχουμε μνήμη χρυσόψαρου και μας «διαφεύγει» ότι ορισμένες οικογένειες «σιτίζονται» από τον δημόσιο κορβανά για πολλές δεκαετίες. Ότι κάποιοι από εμάς γράψαμε για δεκαετίες ένσημα στον ιδιωτικό τομέα και δεν μας περίμενε κάποια καλοπληρωμένη θέση δημοσίου στα 25 χρόνια μας… Ότι η ελληνική δικαιοσύνη έχει στείλει στη φυλακή μια σειρά πρωτοκλασάτων στελεχών των δυο κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία ενώ υπάρχουν σε εκκρεμότητα και υπό διερεύνηση πολλές ακόμα δύσοσμες υποθέσεις.

Υπάρχει και κάτι άλλο παράδοξο σε αυτή την προεκλογική περίοδο: αυτοί που καταψήφισαν την απλή αναλογική, απειλούν άλλους (που επίσης την καταψήφισαν) ότι αν δεν συνεργαστούν θα την εφαρμόσουν με νέες εκλογές τον Δεκαπεντάγουστο! Πρώτον, δεν μας αφορά, ας τα βρουν μεταξύ τους, η «αμοιβαία συμπάθεια» τους είναι πλέον κοινός τόπος… Δεύτερον, εμείς ψηφίσαμε την απλή αναλογική για να εφαρμοστεί, επομένως δεν αποτελεί απειλή για εμάς. Τρίτον, δεν στέκει το επιχείρημα της δήθεν  ακυβερνησίας λόγω εκλογικού συστήματος. Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση οι εκλογές έγιναν με απλή αναλογική. Οι περισσότεροι νεοεκλεγέντες Δήμαρχοι δεν διαθέτουν απόλυτη πλειοψηφία στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο, κι όμως κανένας δεν δηλώνει ότι δεν θα κυβερνηθεί ο δήμος…

Στις 7 Ιουλίου είναι δεδομένο ότι ο καθένας θα ψηφίσει με διαφορετικό κριτήριο. Δικαίωμα του. Δική μου παράκληση είναι, πριν ψηφίσει, να σκεφτεί τι είναι καλό για τον τόπο, αλλά και για τον ίδιο… Αν θέλει μια πολιτική για τους πολλούς ή για τους λίγους.