Δημοκρατία με «απευθείας ανάθεση»…
Ας μιλήσουμε λοιπόν για την αποκατάσταση της δημοκρατίας ή αλλιώς για την πτώση της χούντας. Με αφορμή την 47η επέτειο ορισμένοι (για ευνόητους λόγους) επιδιώκουν να την πιστώσουν αποκλειστικά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τη συντηρητική παράταξη. «Δυστυχώς» τότε δεν υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία για να χρεωθεί οτιδήποτε αρνητικό, οπότε απλά η δεξιά και οι συντηρητικοί πολιτικοί προσπαθούν να την αξιοποιήσουν επικοινωνιακά σε όφελος τους διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα.
Εμείς όμως τότε είμασταν παρόντες και δεν ξεχνάμε τι γινόταν: Οι ακροδεξιοί του Σαμψών με τη στήριξη της ελληνικής χούντας είχαν ανατρέψει τον Μακάριο, οι Τούρκοι είχαν εισβάλει στην Κύπρο και είχαν κατακτήσει το 40% της μεγαλονήσου και η δικτατορία κατέρρεε υπό το βάρος της προδοσίας της. Λίγο αργότερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφθανε στην Αθήνα με αεροσκάφος της Γαλλικής προεδρίας. Η αριστερά ήταν εξόριστη και κυνηγημένη. Προσωπικά είχα εκτοπιστεί από το 1972 στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας και την Γρανίτσα Ευρυτανίας λόγω συμμετοχής στην αντιδικτατορική οργάνωση Ρήγας Φεραίος. Ορισμένοι συντηρητικοί πολιτικοί είχαν αντιταχθεί στη χούντα και είχαν κυνηγηθεί. Τους αξίζει τιμή. Το σίγουρο είναι ότι ολόκληρη η αριστερά, η νεολαία και πολλοί δημοκρατικοί πολίτες, σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, συμμετείχαν στον αντιδικτατορικό αγώνα. Το ΚΚΕ ήταν ακόμη παράνομο. Όμως παράνομο ήταν και πριν την χούντα, και με κυβερνήσεις Καραμανλή… Η αριστερά ήταν στην εξορία. Όμως η αριστερά είχε υποστεί κυνηγητά και διώξεις (έως και εκτελέσεις) και πριν τη χούντα. Θετική λοιπόν η νομιμοποίηση των αριστερών οργανώσεων, θετική η επαναφορά δημοκρατικών θεσμικών λειτουργιών, αλλά απλά δεν γινόταν αλλιώς τότε…
Η χούντα έπεσε το 1974, αποκαταστάθηκε όμως πλήρως η δημοκρατία; Μετρώντας «παρουσίες και απουσίες» στην δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο, εκτιμώ ότι έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε… Στην «γιορτή» της δημοκρατίας έχουν θέση όσοι σέβονται την ισότητα, όσοι αγωνίζονται για ανθρωπιστικά ιδεώδη, όσοι υπηρετούν τη κοινωνική δικαιοσύνη. Για την αριστερά η δημοκρατία είναι σύμφυτη με το δικαίωμα στην εργασία, με την δωρεάν παιδεία, με την πρόσβαση όλων σε ένα αξιοπρεπές δημόσιο σύστημα υγείας. Για την αριστερά δημοκρατία σημαίνει πολιτισμός, σημαίνει στήριξη της νεολαίας, σημαίνει διαφάνεια, λογοδοσία, ισονομία, ελευθερία του Τύπου.
Είναι απαράδεκτο η σημερινή κυβέρνηση να επιδιώκει να εμφανιστεί ως ο εγγυητής της δημοκρατικής πορείας του τόπου, όταν συνεχώς παραβιάζει νόμους (πρόσφατα και ο πρωθυπουργός με το πόθεν έσχες…), όταν καταστρατηγεί δημοκρατικά δικαιώματα, όταν καταργεί το 8ωρο, όταν έχει αντικαταστήσει πολλές λειτουργίες με ένα «εγώ αποφασίζω» και «εσείς φταίτε για όλα»…
Για εμάς στον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία εγγυητής της περαιτέρω δημοκρατικής πορείας του τόπου πρέπει να είναι μια κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν ισότιμα αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις. Η «υπόθεση-δημοκρατία» αφορά όλους τους πολίτες, δεν επαφίεται στις καλές προθέσεις κανενός, όσο «ψηλά» και αν βρίσκεται. Οι θεσμικοί εκπρόσωποι της κοινωνίας, τοπική αυτοδιοίκηση, συνδικάτα, επιστημονικοί φορείς κ.λπ, έχουν την υποχρέωση να μάχονται και να διεκδικούν. Για εμάς η δημοκρατία χωρά και τιμά όσους μάχονται για δικαιώματα ακόμα και αν «λένε μια κουβέντα παραπάνω» (όπως ο διασώστης Ιάσων Αποστολόπουλος). Για εμάς η δημοκρατία δεν χωρά οικογενειοκρατία, «κολλητούς», διαφθορά και διαπλοκή. Κανένας δεν έκανε «απευθείας ανάθεση» της ζωής του σε μια ομάδα «αρίστων»…
Η 47η επέτειος από την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας πέρασε. Η δημοκρατία όμως πρέπει να τιμάται καθημερινά και σε όλη τη χώρα, δεν μπορεί να «στριμώχνεται» σε κανένα Προεδρικό Μέγαρο. Πολύ περισσότερο που η δημοκρατία δεν μπορεί να «κόβεται και να ράβεται» ανάλογα με τις ανάγκες των κρατούντων…
Ο Κώστας Βάρναλης είχε γράψει ένα ποίημα με τίτλο “Πώς μας θέλει η «αληθής Δημοκρατία»”:
Να μην ακούω και να μη βλέπω να πατώ.
Να μη νογάω και να ’χω το στόμα βουλωτό.
Να μη με φαρμακών’ η μπόχα του καιρού μου.
Χωρίς αφτιά και μάτια, μύτη και μυαλό,
μουγγός να πηαίνω, όποτε μού ’ρθει, προς νερού μου,
κι άμα τσινάει ο Γάδαρος να μη γελώ.
Και σα με καρυδώνουνε μουνούχο σκλάβο
οι Αμερικάνοι, εγώ να βλαστημάω το Σλάβο.